İnsan ruhuna dair incelikli filmlerin yönetmeni Arnaud Desplechin, ‘Jimmy P.’de de tarzından ödün vermiyor.Fransız yönetmen bu kez, 1948’de ABD’de yaşanmış gerçek bir olayı beyazperdeye uyarlıyor. 2. Dünya Savaşı’nda Fransa’da savaşan Jimmy Picard, savaş sonrası şiddetli baş ağrıları ve işitme kayıplarından dertlidir. Askeri hastaneye sevk edilen Jimmy’nin derdine doktorlar çare olmaz. Bir Karaayak (Blackfoot) yerlisi olan Jimmy’ye çeşitli testler uygulanmasına rağmen hastalığı teşhis edilemez. Bunun üzerine New York’a burslu olarak gelen Yahudi kökenli Fransız psikanalist ve antroplog George Devereux’tan yardım istenir. George ile Jimmy ilk bakışta, ortak bir zeminde buluşacak gibi görünmemektedir. Ancak Jimmy, geçmişini ve rüyalarını anlattıkça hasta-doktor arasında dotluk bağları gelişir. George, Jimmy’nin düşlerini çözdükçe, onun hastalığının fiziki bir probleme dayanmadığını tespit eder: “Senin ruhun acı çekiyor.”Doktor George Devereux’nun 1951 tarihli kitabından uyarlanan senaryo, işin medikal kısmında psikanalist çözümlemeye yaslanıyor. Devereux’nun etnik kültür ve dillere merakı, karakteri ilginç kılıyor. Hollywood filmlerinde görmeye alışkın olduğumuz türden bir Avrupalı değil. Arnaud Desplechin’in kamerası, tıpkı savaştan bir ruh yaralanması ile çıkan Jimmy’nin gözleri gibi, kimi zaman bulanık kimi zaman parlak; bir o kadar da dingin. Yerlilerin uğradığı tarihsel yıkımı yansıtırcasına uçsuz bucaksız çayırlara göz atıyor.Senaryo kısmında, Jimmy’nin özellikle ailesi ile ilişkisi yeterince derinleştirilemiyor. Senaryonun üstlenmediği bu yük, Benicio del Toro’nun omuzlarına kalıyor. George’un karakter açıklarını ise Mathieu Amalric’in oyunculuğu kapatıyor.Jimmy P., akıllı bir yol izleyerek, çok iyi örnekleri olan, birbirini tedavi eden hasta-doktor, hastane draması filmlerinden ayrılıyor. Savaşın, bireyin ve toplumun geçmişte yaşadıklarının insan ruhunda nasıl yaralar açabileceğini iki etnik karakter üzerinden anlatıyor. Üstelik, eline çok fırsat geçmesine rağmen sömürüye kaçmadan, sakince seyirciyi bu acılara ortak ediyor. Ne var ki, senaryo zaafı yüzünden bu alanda kalıcı bir iz bırakmaktan uzak.
İnsan ruhuna dair incelikli filmlerin yönetmeni Arnaud Desplechin, ‘Jimmy P.’de de tarzından ödün vermiyor.Fransız yönetmen bu kez, 1948’de ABD’de yaşanmış gerçek bir olayı beyazperdeye uyarlıyor. 2. Dünya Savaşı’nda Fransa’da savaşan Jimmy Picard, savaş sonrası şiddetli baş ağrıları ve işitme kayıplarından dertlidir. Askeri hastaneye sevk edilen Jimmy’nin derdine doktorlar çare olmaz. Bir Karaayak (Blackfoot) yerlisi olan Jimmy’ye çeşitli testler uygulanmasına rağmen hastalığı teşhis edilemez. Bunun üzerine New York’a burslu olarak gelen Yahudi kökenli Fransız psikanalist ve antroplog George Devereux’tan yardım istenir. George ile Jimmy ilk bakışta, ortak bir zeminde buluşacak gibi görünmemektedir. Ancak Jimmy, geçmişini ve rüyalarını anlattıkça hasta-doktor arasında dotluk bağları gelişir. George, Jimmy’nin düşlerini çözdükçe, onun hastalığının fiziki bir probleme dayanmadığını tespit eder: “Senin ruhun acı çekiyor.”Doktor George Devereux’nun 1951 tarihli kitabından uyarlanan senaryo, işin medikal kısmında psikanalist çözümlemeye yaslanıyor. Devereux’nun etnik kültür ve dillere merakı, karakteri ilginç kılıyor. Hollywood filmlerinde görmeye alışkın olduğumuz türden bir Avrupalı değil. Arnaud Desplechin’in kamerası, tıpkı savaştan bir ruh yaralanması ile çıkan Jimmy’nin gözleri gibi, kimi zaman bulanık kimi zaman parlak; bir o kadar da dingin. Yerlilerin uğradığı tarihsel yıkımı yansıtırcasına uçsuz bucaksız çayırlara göz atıyor.Senaryo kısmında, Jimmy’nin özellikle ailesi ile ilişkisi yeterince derinleştirilemiyor. Senaryonun üstlenmediği bu yük, Benicio del Toro’nun omuzlarına kalıyor. George’un karakter açıklarını ise Mathieu Amalric’in oyunculuğu kapatıyor.Jimmy P., akıllı bir yol izleyerek, çok iyi örnekleri olan, birbirini tedavi eden hasta-doktor, hastane draması filmlerinden ayrılıyor. Savaşın, bireyin ve toplumun geçmişte yaşadıklarının insan ruhunda nasıl yaralar açabileceğini iki etnik karakter üzerinden anlatıyor. Üstelik, eline çok fırsat geçmesine rağmen sömürüye kaçmadan, sakince seyirciyi bu acılara ortak ediyor. Ne var ki, senaryo zaafı yüzünden bu alanda kalıcı bir iz bırakmaktan uzak.