27 yaşındaki Robyn Davidson, 1977 yılında zorlu bir yolculuğa çıkar. Avustralyalı genç kadın, ülkesinin orta kısmındaki Alice Springs kasabasından yola çıkarak yaklaşık 3 bin kilometrelik yolu tek başına geçip okyanusa ulaşmayı hedefler.Yanında iki erkek, bir dişi ve bir de yavru olmak üzere dört deve vardır. Birkaç nokta haricinde dışarıdan yardım almaz. Yedi ay süren bu yolculuk, fotoğrafçı Rick Smolan’ın kareleri eşliğinde National Geographic dergisinde yayınlanır. O dönem bu yolculuk haddinden fazla rağbet görür. Sonrasında Londra’ya taşınan Davidson, ünlü yazar Doris Lessing’in teşvik ve yardımlarıyla bu yolculuğu anlattığı ‘Tracks’ adlı kitabı yazar.Robyn Davidson’un 37 yıl önce yaptığı yolculuğu sinemaya aktarmak ise New York doğumlu bir Avustralya âşığı olan yönetmen John Curran’a nasip olur. Curran, Robinson’un yolculuğunun fiziki zorluklarına ve ruhani yönlerine odaklanıyor. Arka plana da Aborjinleri ve kadına bakıştaki maço kültürü yerleştiriyor. Filmin başında belirtildiği gibi, yolculuğun nedeni belli değil. Daha doğrusu net değil. Genç kadın bu yolculuğa neden çıktı? Macera tutkusu mu, dönemin hippi modası mı (bir sahnede hippileri sevmediğini görüyoruz), zaman zaman flashback’ler ile araya giren çocukluk travması mı, yerleşik kalıplardan uzaklaşıp doğayla bütünleşmek mi, kadın isyanı mı, teselli arayışı mı, ruhsal keşif mi?.. Bu belirsizliğe ÖSYM mantığıyla yaklaşıyor yönetmen: Hepsi ya da hiçbiri! “Neden?” diye soranlara şu cevabı veriyor Robinson: Neden olmasın?Mevzu çöl ve yolculuk olunca ister istemez Tunuslu yönetmen Nacer Khemir’in ‘Çöl Üçlemesi’ (Çöl Gezginleri, Güvercinin Kayıp Gerdanlığı, Bab’Aziz) akla geliyor. Khemir’in üçlemesindeki felsefi ve tasavvufi derinliği ‘Çöldeki İzler’de aramak nafile bir uğraş. Robinson’ın ve dolayısıyla yönetmen Curran’ın çöle ve yolculuğa yüklediği özel bir anlam yok. 37 yıl öncesinin algı dünyasında önemli bir yeri olan bu yolculuk, günümüz insanına ne söylüyor, doğrusu emin değilim. Olsa olsa, “Yaz geldi; kızgın kumlardan serin sulara dalma vaktidir” hevesini köpürtür, o kadar.
27 yaşındaki Robyn Davidson, 1977 yılında zorlu bir yolculuğa çıkar. Avustralyalı genç kadın, ülkesinin orta kısmındaki Alice Springs kasabasından yola çıkarak yaklaşık 3 bin kilometrelik yolu tek başına geçip okyanusa ulaşmayı hedefler.Yanında iki erkek, bir dişi ve bir de yavru olmak üzere dört deve vardır. Birkaç nokta haricinde dışarıdan yardım almaz. Yedi ay süren bu yolculuk, fotoğrafçı Rick Smolan’ın kareleri eşliğinde National Geographic dergisinde yayınlanır. O dönem bu yolculuk haddinden fazla rağbet görür. Sonrasında Londra’ya taşınan Davidson, ünlü yazar Doris Lessing’in teşvik ve yardımlarıyla bu yolculuğu anlattığı ‘Tracks’ adlı kitabı yazar.Robyn Davidson’un 37 yıl önce yaptığı yolculuğu sinemaya aktarmak ise New York doğumlu bir Avustralya âşığı olan yönetmen John Curran’a nasip olur. Curran, Robinson’un yolculuğunun fiziki zorluklarına ve ruhani yönlerine odaklanıyor. Arka plana da Aborjinleri ve kadına bakıştaki maço kültürü yerleştiriyor. Filmin başında belirtildiği gibi, yolculuğun nedeni belli değil. Daha doğrusu net değil. Genç kadın bu yolculuğa neden çıktı? Macera tutkusu mu, dönemin hippi modası mı (bir sahnede hippileri sevmediğini görüyoruz), zaman zaman flashback’ler ile araya giren çocukluk travması mı, yerleşik kalıplardan uzaklaşıp doğayla bütünleşmek mi, kadın isyanı mı, teselli arayışı mı, ruhsal keşif mi?.. Bu belirsizliğe ÖSYM mantığıyla yaklaşıyor yönetmen: Hepsi ya da hiçbiri! “Neden?” diye soranlara şu cevabı veriyor Robinson: Neden olmasın?Mevzu çöl ve yolculuk olunca ister istemez Tunuslu yönetmen Nacer Khemir’in ‘Çöl Üçlemesi’ (Çöl Gezginleri, Güvercinin Kayıp Gerdanlığı, Bab’Aziz) akla geliyor. Khemir’in üçlemesindeki felsefi ve tasavvufi derinliği ‘Çöldeki İzler’de aramak nafile bir uğraş. Robinson’ın ve dolayısıyla yönetmen Curran’ın çöle ve yolculuğa yüklediği özel bir anlam yok. 37 yıl öncesinin algı dünyasında önemli bir yeri olan bu yolculuk, günümüz insanına ne söylüyor, doğrusu emin değilim. Olsa olsa, “Yaz geldi; kızgın kumlardan serin sulara dalma vaktidir” hevesini köpürtür, o kadar.