Türk edebiyatının usta kalemi romancı ve öykücü Peride Celal, 97 yaşında hayata veda etti. Son romanı 2002'de yayımlanan Celal, hayatının son yıllarını ‘suskun' geçirse de yazıdan hiç kopmadı.Zor şartlarda sürdürdüğü yazarlık serüvenine 23 kitap sığdırdı. 1960'lı yıllarda kaleme aldığı romanları, tefrika geleneğinin son örnekleri arasındaydı. Geçtiğimiz cumartesi 17.00 sularında evinde vefat eden Celal'in ölüm nedeni olarak herhangi bir hastalık belirtilmedi. Peride Celal'in cenazesinin nereye ve ne zaman defnedileceği konusunda da ise, "aile arasında sessiz bir tören" düzenleneceği gerekçesiyle bir açıklama yapılmadı. 1916 yılında İstanbul’da doğan Peride Celal, yazı hayatına 1935'te Yedi Gün dergisinde yayımladığı bir öyküsüyle başladı. Bir süre İsviçre'de, Bern'de basın ataşeliği yapan Celal, bu sürede Son Posta, Cumhuriyet, Tan, Milliyet gibi gazetelerde öykü, röportaj ve tefrika romanları ile yer aldı. Romancılığının ilk on beş yılında aşk ve serüven romanlarıyla tanındı. Bu romanlar arasında Sönen Alev (1938), Yaz Yağmuru (1940), Ana Kız (1941), Kızıl Vazo (1941), Ben Vurmadım (1942), Atmaca (1944), Aşkın Doğuşu (1944), Yıldız Tepe (1945) ve İsviçre'den İstanbul'a döndüğü yıllarda kaleme aldığı Dar Yol (1949) yer alıyor. Peride Celal, Türkiye'de bir dönem geçimini kazanmak için yazmak zorunda kalan yazarlardandı. İstanbul'a geldiği yıllarda geçim derdiyle gazete kapılarını aşındırır. Yakın dostu Selim İleri'nin ifadeleri ile söyleyecek olursak, “Çetin bir mücadeledir onunkisi: Kendi söyleyişiyle ‘ekmek parasını çıkarmak uğruna’ boyuna yazmaktadır. Zorunlulukla, 'piyasa'nın taleplerine uzak duramaz. Sürekli yazdığı için kalemi bilenmektedir ama gönlünce yazmamakta, yazamamaktadır.” Selim İleri'ye göre Celal'in Dar Yol'u geleceğin usta Peride Celal'ini haber veren romandır. Behçet Necatigil ise Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü'nde Celal'in “gözlem ve çözümleme yatırımlarıyla, öncekilerden çok ayrı ve Türk romanının gelişim çizgisi üzerinde ağırlığı olan romanlar” yazmaya başladığı yeni dönemi Üç Kadın'la başlatır. Peride Celal bu yeni dönemde daha gerçekçi, daha toplumsal bir bakışla öyküler ve romanlar yazmaya başlar. Üç Kadının Romanı (1954), Kırkıncı Oda (1958), Gecenin Ucundaki Işık (1963), Güz Şarkısı (1966), Evli Bir Kadının Günlüğünden (1971), Üç Yirmi Dört Saat (1971), Jaguar (1978), Bir Hanımefendinin Ölümü (1981), Pay Kavgası (1985), Üç Kadın (1987), Kurtlar (1991), Mektup (1994), Melahat Hanım'ın Düzenli Yaşamı (1999) ve son romanı Deli Aşk (2002) bu çizgide devam eder. Üç Yirmi Dört Saat adlı romanıyla 1977 Sedat Simavi Edebiyat Ödülü'nü alan Peride Celal, Selim İleri'nin de roman kahramanı olarak yer aldığı Kurtlar adlı romanıyla da 1991 Orhan Kemal Roman Armağanı'nı kazandı. 1996'da ise Selim İleri'nin hazırladığı ve 19 yazarın katıldığı Peride Celal'e Armağan adlı kitap yayımlandı.
Türk edebiyatının usta kalemi romancı ve öykücü Peride Celal, 97 yaşında hayata veda etti. Son romanı 2002'de yayımlanan Celal, hayatının son yıllarını ‘suskun' geçirse de yazıdan hiç kopmadı.Zor şartlarda sürdürdüğü yazarlık serüvenine 23 kitap sığdırdı. 1960'lı yıllarda kaleme aldığı romanları, tefrika geleneğinin son örnekleri arasındaydı. Geçtiğimiz cumartesi 17.00 sularında evinde vefat eden Celal'in ölüm nedeni olarak herhangi bir hastalık belirtilmedi. Peride Celal'in cenazesinin nereye ve ne zaman defnedileceği konusunda da ise, "aile arasında sessiz bir tören" düzenleneceği gerekçesiyle bir açıklama yapılmadı. 1916 yılında İstanbul’da doğan Peride Celal, yazı hayatına 1935'te Yedi Gün dergisinde yayımladığı bir öyküsüyle başladı. Bir süre İsviçre'de, Bern'de basın ataşeliği yapan Celal, bu sürede Son Posta, Cumhuriyet, Tan, Milliyet gibi gazetelerde öykü, röportaj ve tefrika romanları ile yer aldı. Romancılığının ilk on beş yılında aşk ve serüven romanlarıyla tanındı. Bu romanlar arasında Sönen Alev (1938), Yaz Yağmuru (1940), Ana Kız (1941), Kızıl Vazo (1941), Ben Vurmadım (1942), Atmaca (1944), Aşkın Doğuşu (1944), Yıldız Tepe (1945) ve İsviçre'den İstanbul'a döndüğü yıllarda kaleme aldığı Dar Yol (1949) yer alıyor. Peride Celal, Türkiye'de bir dönem geçimini kazanmak için yazmak zorunda kalan yazarlardandı. İstanbul'a geldiği yıllarda geçim derdiyle gazete kapılarını aşındırır. Yakın dostu Selim İleri'nin ifadeleri ile söyleyecek olursak, “Çetin bir mücadeledir onunkisi: Kendi söyleyişiyle ‘ekmek parasını çıkarmak uğruna’ boyuna yazmaktadır. Zorunlulukla, 'piyasa'nın taleplerine uzak duramaz. Sürekli yazdığı için kalemi bilenmektedir ama gönlünce yazmamakta, yazamamaktadır.” Selim İleri'ye göre Celal'in Dar Yol'u geleceğin usta Peride Celal'ini haber veren romandır. Behçet Necatigil ise Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü'nde Celal'in “gözlem ve çözümleme yatırımlarıyla, öncekilerden çok ayrı ve Türk romanının gelişim çizgisi üzerinde ağırlığı olan romanlar” yazmaya başladığı yeni dönemi Üç Kadın'la başlatır. Peride Celal bu yeni dönemde daha gerçekçi, daha toplumsal bir bakışla öyküler ve romanlar yazmaya başlar. Üç Kadının Romanı (1954), Kırkıncı Oda (1958), Gecenin Ucundaki Işık (1963), Güz Şarkısı (1966), Evli Bir Kadının Günlüğünden (1971), Üç Yirmi Dört Saat (1971), Jaguar (1978), Bir Hanımefendinin Ölümü (1981), Pay Kavgası (1985), Üç Kadın (1987), Kurtlar (1991), Mektup (1994), Melahat Hanım'ın Düzenli Yaşamı (1999) ve son romanı Deli Aşk (2002) bu çizgide devam eder. Üç Yirmi Dört Saat adlı romanıyla 1977 Sedat Simavi Edebiyat Ödülü'nü alan Peride Celal, Selim İleri'nin de roman kahramanı olarak yer aldığı Kurtlar adlı romanıyla da 1991 Orhan Kemal Roman Armağanı'nı kazandı. 1996'da ise Selim İleri'nin hazırladığı ve 19 yazarın katıldığı Peride Celal'e Armağan adlı kitap yayımlandı.